Dat zijn mooie tips, Yuki. Dank daarvoor! Ik wou dat ik wat gedisciplineerder was. Ik heb in mijn leven heel wat keren de gasrekening even moeten uitstellen na een impulsaankoop (niet alleen kunst hoor).
Van je moeder (ik ben dol op haar en haar werk!) weet ik over de 50%/50%-verdeling tussen kunstenaar en galeriehouder. Ik snap dat galeriehouders ook moeten eten (en een gasrekening hebben), maar heb met die percentages wel moeite, ook gezien het feit dat galeriehouders vaak/soms rijk zijn en kunstenaars, uitzonderingen daargelaten, behoorlijk moeten sappelen, zelfs als ze best succesvol en gewild zijn.
@mennoong Ja, dat is een goed punt! Ik kan zelf niet goed inschatten of die verdeelsleutel 'eerlijk' is, maar ik weet wel dat het op dit moment voor veel galeriehouders op dit moment ook heel hard werken is om rond te komen. Ik denk dat het voor de gehele kunstsector geldt dat het verdienmodel zoals we dat nu kennen, eigenlijk niet klopt.
Ik vind het ook een lastige kwestie. Vroeger vond ik een 50/50-verdeling vreemd, maar inmiddels zie ik dat die eigenlijk in de meeste gevallen best fair is. Ik heb nu beter inzicht in alles wat een galerie doet om een kunstenaar in de markt te zetten, bij verzamelaars onder de aandacht te brengen en hun verhaal overtuigend te vertellen. Ze kiezen ook zorgvuldig welke werken ze samen tonen. Daarbovenop komen de voortdurende promotie en de flinke kosten van beurzen als Unseen en Paris Photo. alleen al een stand kost tienduizenden euro’s. Een galerie investeert dus veel tijd en geld om een kunstenaar rendabel te maken, en als het goed gaat is het echt een partnerschap. Als het verkeerd gaat dan is de galerie veel tijd en geld kwijt, en de kunstenaar natuurlijk ook maar eerder potentieel geld. De kunstenaar creëert, de galerie vindt het publiek dat het werk wil én kan kopen en begeleidt kopers zodat ze begrijpen dat het een waardevolle aankoop is. Ik heb hier echt een soort van 180 in gemaakt de laatste jaren.
Dat zijn mooie tips, Yuki. Dank daarvoor! Ik wou dat ik wat gedisciplineerder was. Ik heb in mijn leven heel wat keren de gasrekening even moeten uitstellen na een impulsaankoop (niet alleen kunst hoor).
Van je moeder (ik ben dol op haar en haar werk!) weet ik over de 50%/50%-verdeling tussen kunstenaar en galeriehouder. Ik snap dat galeriehouders ook moeten eten (en een gasrekening hebben), maar heb met die percentages wel moeite, ook gezien het feit dat galeriehouders vaak/soms rijk zijn en kunstenaars, uitzonderingen daargelaten, behoorlijk moeten sappelen, zelfs als ze best succesvol en gewild zijn.
Hoe zie jij dat?
@mennoong Ja, dat is een goed punt! Ik kan zelf niet goed inschatten of die verdeelsleutel 'eerlijk' is, maar ik weet wel dat het op dit moment voor veel galeriehouders op dit moment ook heel hard werken is om rond te komen. Ik denk dat het voor de gehele kunstsector geldt dat het verdienmodel zoals we dat nu kennen, eigenlijk niet klopt.
Ik vind het ook een lastige kwestie. Vroeger vond ik een 50/50-verdeling vreemd, maar inmiddels zie ik dat die eigenlijk in de meeste gevallen best fair is. Ik heb nu beter inzicht in alles wat een galerie doet om een kunstenaar in de markt te zetten, bij verzamelaars onder de aandacht te brengen en hun verhaal overtuigend te vertellen. Ze kiezen ook zorgvuldig welke werken ze samen tonen. Daarbovenop komen de voortdurende promotie en de flinke kosten van beurzen als Unseen en Paris Photo. alleen al een stand kost tienduizenden euro’s. Een galerie investeert dus veel tijd en geld om een kunstenaar rendabel te maken, en als het goed gaat is het echt een partnerschap. Als het verkeerd gaat dan is de galerie veel tijd en geld kwijt, en de kunstenaar natuurlijk ook maar eerder potentieel geld. De kunstenaar creëert, de galerie vindt het publiek dat het werk wil én kan kopen en begeleidt kopers zodat ze begrijpen dat het een waardevolle aankoop is. Ik heb hier echt een soort van 180 in gemaakt de laatste jaren.