#7 Dit is mijn nieuwe fashion icon
Waarom ik zo van cultuurstad Antwerpen hou, theaterstukken waar ik kaartjes voor kocht en een boekenclub met Maurits de Bruijn.
Hi, Ik ben Yuki Kho. Cultuurjournalist en moderator. Voor mijn werk (ik ben o.a. samensteller van Nooit Meer Slapen) pluis ik de cultuurkalender uit. Mijn persoonlijke favorieten deel ik in deze nieuwsbrief. Verwacht ‘m 1-2x per maand in je inbox. Nog geen lid? Geef je op.
Deze nieuwsbrief bestaat uit twee soorten cultuurtips: (1) dingen die ik gedaan heb én goed vond. En (2) dingen waarvan ik denk dat ze goed gaan zijn, waarvoor je dus alvast een kaartje moet kopen.
Ik vertoefde recent in Antwerpen en genoot weer zo van de grandeur van die stad. Goed geklede verschijningen, een hoge galeriedichtheid, uitmuntende baksels. Heb me beperkt tot twee ultratips (je mag mij privé berichten voor koffie- en eettips):
(1) Ik ging voor de tweede keer naar Kanaal, het galeriecomplex van Alex Vervoordt net buiten Antwerpen. Vervoordt is galeriehouder, interieurontwerper en vooral iemand met een uitmuntende smaak. Hij richtte ook het huis van Kim & Kanye in toen ze nog samen waren, al weet ik nog steeds niet of dat nou echt een trotsmakend feitje is… Zijn kunstcollectie toont hij in een voormalige stokerij op betonnen wanden, slechts verlicht met een paar spotjes. Grote namen (Marina A., James T., Anish K. enz) mixt hij met minder bekende namen. Soms aangevuld met Aziatisch antiek. Het is, met een Japanse term, allemaal enorm wabi sabi - oftewel: iets wordt mooier als het imperfect is en juist vergankelijkheid omarmd.
Jef Verheyen, Venice by Night, 165-66 (2) In de collectie van Vervoordt zit ook werk van de Belgische kunstenaar Jef Verheyen (1932-1984). En diezelfde Verheyen heeft nu postuum zijn eerste grote overzichtstentoonstelling in het KMSKA. Wat mij raakte in zijn werk was de bedachtzaamheid. De schilderijen ogen luchtig en kleurrijk, maar als je over hem leest zie je de filosofische, theoretische kant. Er zit heeeeeel veel aandacht en denkwerk in. Nog te zien t/m 18 augustus.
Terug in Nederland een beetje een losertip, want nog maar heel even te zien. De tentoonstelling Die Notwendigkeit der Dinge van Alicja Kwade in Museum Voorlinden. Kwade bouwt grote installaties, vaak met stenen. Alles gaat over waarneming en tijd. Het is absoluut een uniek universum waarbij ik mij steeds afvroeg: wat zie ik nou echt? Te zien t/m 8 juni.
I <3 Jia Tolentino. Ze is een Amerikaanse journalist die voor de New Yorker schrijft. Haar nieuwste stuk gaat over hoe je telefoon meer van jou weet dan jij eigenlijk van jezelf. Ze illustreert dit aan de hand van haar tweede zwangerschap en hoe ze die voor haar telefoon (en die van haar partner) probeerde te verbergen. Ook een dikke tip: haar essaybundel Trick Mirror.
Ik schreef hier al eerder over het Nederlandse paviljoen op de Biennale van Venetië, waar werk te zien is van het Congolese collectief CATPC. Binnenkort vertrek ik vijf dagen naar theaterfestival Oerol waar ik leden van CATPC interview. Tijdens het festival presenteer ik een dagelijkse talkshow met makers uit verschillende disciplines, o.a. spreek ik de Denker des Vaderlands Marjan Slob en kunstenaar Eva Bartels. Hier vind je al mijn shows daar.
(2) Dit wordt heel goed. Denk ik.
Er zijn maar weinig artiesten waar ik alles van wil zien en horen. WENDE is er zo eentje. En ze heeft een nieuwe show. Vrijplaats heet ie. Alleen in Carré.
ITA presenteerde het nieuwe seizoen van 2024/25. Ik kocht direct kaartjes voor De Wand, naar het gelijknamige boek van Marlen Haushofer; een post-apocalyptische roman. Ik ben supernieuwsgierig hoe Eline Arbo die naar het toneel gaat brengen.
Op het prachtige Landgoed Paltz in Soest worden elke twee jaar acht kunstenaars uitgenodigd om middenin de natuur een installatie te maken. Te zien t/m 23 juni.
Ik zit vuistdiep in het nieuwe boek Man Maakt Stuk van Maurits de Bruijn. 19 juni host uitgeverij Das Mag samen met droog een boekenclub waar ik Maurits zal interviewen. Kaartjes koop je hier.
Naar De Warme Winkel gaan is een avond inhoudelijk lachen. Deze zomer staan ze in het Amsterdamse Bostheater met een eigentijdse interpretatie van Le sacre du printemps van Igor Stravinsky. Ditmaal wordt er geen vrouw geofferd, maar een auto. Ze gaan echt met hun tijd mee. Kaartjes ici.
Ik sluit naar hartelust af met het introduceren van mijn nieuwe fashion icon Jalil Johnson. Hij rockt precies de stijl die ik wil… nu nog zijn durf!
Tot de volgende!
X.
Yuki Kho
@yukikho op Instagram
PS: Wil je deze nieuwsbrief financieel steunen zodat ik er meer tijd aan kan besteden en meer kan bekijken en bezoeken? Dat kan. Via de ‘Upgrade to paid’- knop hieronder kun je structureel bijdragen. Het kost je een kop koffie per maand.